Mari is een seriemoordenaar. Ze is altijd op zoek naar perfectie en vermoordt vrouwen die niet voldoen aan haar ideaalbeeld. Maar dan komt ze Anna tegen. Ook Anna is verre van perfect, maar iets weerhoudt Mari ervan om Anna van het leven te beroven. Mari worstelt met haar gevoelens en weet niet hoe ze om moet gaan met de constante aanwezigheid van de mooie Anna. Kan Mari een gelukkig leven leiden met Anna of is haar drang naar perfectie toch te allesoverheersend?

 De dood is slechts de stilte in de zaal, nadat het laatste woord geklonken heeft. De dood is een ontroering.

Remco Campert – Poëzie is een daad

1

Er zit een klein plekje, schuin onder het oor. Wanneer ik daar de punt van mijn balpen indruk, verlamt het hele lichaam in één keer. Het plekje is niet groter dan de top van mijn duim, maar met slechts een enkele tik is het kwaad al geschied. Als een vormeloze zak vlees glijdt het lichaam naar de grond.
Gek eigenlijk, hoe zo’n klein plekje zulke verregaande gevolgen kan hebben.

Ik ga op mijn knieën naast haar zitten en leg mijn hand op haar naakte heup. Langzaam hobbelen mijn vingertopjes over de contouren van haar ruggenwervels. Wanneer ik bij haar schouder aankom, trek ik haar naar me toe. Ze draait zich gewillig om, alsof we samen wakker worden op een luie zondagochtend en ze me verwelkomd in haar liefdevolle en gelukkige wereld. Maar in plaats dat ze met waterige net-wakker-ogen naar me glimlacht, staan haar lippen als een strakke lijn op haar gezicht getekend en zie ik een waas van verbazing en achterdocht in haar ogen.
‘Ja, lieve schat,’ fluister ik. ‘Je leeft niet zoals je zou moeten.’
Ik streel haar pikzwarte haar van haar voorhoofd en stop een grote pluk achter haar oor. Ik weet zeker dat wanneer ze zou kunnen praten, ze mijn woorden zou beamen.
‘Als je beter je best had gedaan,’ ik zwijg en haal mijn schouders op.
Ik pak mijn Victorinox Zwitsers zakmes en trek het kleinste mesje uit de schede. Ik hou van kleine dingen. Vingerhoedjes, miniatuurautootjes, poppenservies, dat soort dingen. Alles wat klein is, lijkt altijd zo kwetsbaar. En juist dat kwetsbare van alledaagse dingen kan verrassend dodelijk zijn.
Ze zeggen niet voor niets: een ongeluk zit in een klein hoekje.
Ik druk het kleine mesje tegen de naakte huid van haar hals en laat mijn blik op de donkergrijze ogen van het meisje rusten. De verbazing heeft plaats gemaakt voor de pure angst.
Ze heeft nog steeds een sprankje hoop dat het wel goed komt, maar ergens weet ze dat het definitief is. Er is geen weg meer terug.
Voor geen van ons.
Ik buig me over naar haar gezicht en laat mijn lippen heel even tegen haar klamme wang rusten.
‘Al had je wel je best gedaan. Soms is je best doen gewoon niet genoeg.’ Mijn woorden zijn alleen voor haar bedoeld.
Ik richt me op en kijk weer in haar ogen. Dan steek ik vluchtig, maar doeltreffend, het kleine mesje in haar nek. Door de opening in haar hals golft het bloed naar buiten. In haar ogen sijpelt samen met haar bloed de doodsangst weg. Ik knik vluchtig, alsof ik haar zo kan aanmoedigen. Het bloed vormt een grillig patroon op haar bleke hals en onder haar nek wordt de donkerrode plas steeds groter en groter.
Het is als een verfrissende regenbui tijdens een loeihete en droge zomer. Mijn aarde ontvangt het regenwater gulzig en absorbeert ieder druppeltje alsof elk spettertje de laatste kan zijn.
En dan is ze leeg.
Met mijn hand glijd ik over haar gezicht en sluit haar oogleden. Het lijkt of er een volle ballon in mijn keel zit en er zware elastieken mijn kaken op elkaar houden. ‘Alles wat je had hoeven doen, is kijken en zien,’ fluister ik.

Ik trek het kleine schaartje uit mijn zakmes en knip met een behendigheid en precisie die me nog altijd van mezelf verbaast, de wimpers van haar ogen.
De wimpers van mijn meiden bewaar ik in kleine envelopjes tussen de bladzijden van Het huis waarin ik woonde van Remco Campert. Op ieder envelopje schrijf ik de datum. Hun namen zijn niet belangrijk.

---

Benieuwd geworden? Volgende week volgt hoofdstuk 2 van Stilte in de zaal.

 

Foto verkregen via Pinterest