4e9d01ce3c35904562ff1031c98d2a7e
0fd01311525e53b498f6181662d0fba0
4e9d01ce3c35904562ff1031c98d2a7e
De ontdekking van alles
Voor ons, als volwassene, is de wereld benoembaar, herkenbaar, tastbaar. Alles heeft een plekje in onze herinnering en in onze woordenschat. Een groen veld dat zich voor ons uitstrekt is grasland of een weiland. Een bruine stam met groene fladderende dingen, zien we als een boom. En soms zelfs specifieker: een eik, beuk of kastanjeboom. De blauwe koepel boven ons is de hemel en de witte pluimpjes, noemen we wolken. Een glinstering in het zonlicht, is een meertje of een waterplas. Langs ons heen racen rode auto’s, blauwe motoren en dikke mensen op fluisterende e-bikes. Lees verder
Volwassenheid: bestemming onbekend
Volwassen zijn. Na je achttiende is het onherroepelijk: je bent volwassen. En je zult het daar dan ook maar mee moeten doen, tot je kwijlend je kunstgebitje in de Ultradent bruistabletten onderdompelt. Van baby en dreumes, ben je langs station peuter en kleuter, doorgestroomd naar tiener en puber. Bij volwassen zijn, houdt die reis wel zo’n beetje op. Je kunt hoogstens nog jezelf de sticker twintiger, dertiger en vijftiger geven, maar de volgende keer dat je weer uit mag stappen, ben je pensionado of bejaard. Lees verder
Een niet zo heel erg geheim genootschap
Het is me gelukt. Ik ben officieel lid van De Club. Een internationale club die overal ter wereld dezelfde taal spreekt en alleen maar ereleden kent. Een niet zo heel erg geheim genootschap, waar je alleen bij kunt komen wanneer je aan strikte voorwaarden voldoet. De ballotagecommissie gaat niet over één nacht ijs, om maar eens wat te noemen. Er gaat een behoorlijk intensieve toelatingsprocedure aan vooraf en de eisen zijn op zijn zachtst gezegd behoorlijk omvangrijk. Lees verder
Perfectie in een velletje
Een nieuw leven, een nieuw avontuur en een nieuwe toekomst. Yara Feia Marianne Smit zag op zaterdag 10 november om 10.44 uur voor het eerst het Nederlandse daglicht. Ze kwam ter wereld op een hele bijzondere plek: achter het kookeiland in onze keuken. Onze verwachtingen zijn hoog geschapen wanneer het haar kookkunsten betreft. Lees verder
Tijdelijk uit de lucht
Ik ga er eventjes tussenuit. Op dit moment zijn er andere dingen ‘des levens’ die mijn aandacht opeisen. Ik word wij! Met een maandje of negen kom ik wel weer terug, zonder hormonale labiliteit, maar met een extra lief en mooi leventje in mijn armen.
Toevallige voorbijganger
Een paar jaar geleden kwam ik vast te zitten in een trein. Er was iemand voor de trein gesprongen en iedereen die dat ooit heeft meegemaakt, weet dat het, naast ontzettend akelig natuurlijk, ook een fikse vertraging oplevert. Samen met tientallen andere reizigers zat ik daar, in een soort lijdzame afwachting. Hier en daar kwamen al snel de eerste oppervlakkige gesprekken op gang. Voornamelijk speculaties over wat er precies gebeurd kon zijn en wat ons allemaal te wachten stond. Lees verder
Concentration is a bitch
06.21
Wauw, nog zoveel uur schrijfplezier. Heerlijk toch, dat vroege opstaan. Dan heb je tenminste nog eens wat aan je ochtend. Goed. Hoofdstuk 34. Dit moet wel het laatste hoofdstuk worden. Ik bedoel, aan al het goede komt een eind. Hoe schrijf ik een goede gevecht scène? Heel even een kijkje nemen op Twitter kan geen kwaad. Ah, een nieuwe column van Japke D. Bouma. Even lezen. Lees verder
De wereld fluistert
Ik ben een ochtendmens. Waarom?
Het is vijf uur als mijn wekker gaat. Tegelijkertijd ook totaal overbodig, dat het sluimerende deuntje door de slaapkamer laveert, want ik lig al minstens een uur naar het plafond te staren. Maar toch heb ik gewacht. Gewacht tot het zover was. Vijf uur opstaan heeft iets magisch. Vóór vijf uur uit bed stappen is gewoon krankzinnig. En na vijf uur voelt altijd een beetje nutteloos, alsof ik mijn tijd verdoe aan iets onbeduidends als slaap. Maar vijf uur is precies goed. Lees verder
Diede de Haas 