De wereld fluistert

1 februari 20189 februari 2018Een reactie plaatsen

Ik ben een ochtendmens. Waarom?

Het is vijf uur als mijn wekker gaat. Tegelijkertijd ook totaal overbodig, dat het sluimerende deuntje door de slaapkamer laveert, want ik lig al minstens een uur naar het plafond te staren. Maar toch heb ik gewacht. Gewacht tot het zover was. Vijf uur opstaan heeft iets magisch. Vóór vijf uur uit bed stappen is gewoon krankzinnig. En na vijf uur voelt altijd een beetje nutteloos, alsof ik mijn tijd verdoe aan iets onbeduidends als slaap. Maar vijf uur is precies goed. Lees verder →

Is dit gruwelijk genoeg?

2 september 20172 september 2017Een reactie plaatsen

Er zijn een paar stukken in het verhaal, die wat moeizaam gaan. Deze stukken verdienen tijdens mijn, hopelijk, laatste extreem-kritische-redactie-ronde (koosnaampje voor deze fase: finetunen), mijn onverdeelde aandacht en worden aangepast, herschreven of kortweg geschrapt. Vooral dat laatste gebeurt eigenlijk best vaak. Kill-your-darlings is mijn nieuwe levensmotto. En dat klinkt moeilijker en tijdrovender dan het is, want er komt een hoop lijm- en vervangwerk bij kijken. Zomaar een heel stuk tekst deleten (technisch gesproken knippen en plakken naar het document met de naam ‘Schrapsels-Zoveel-Versie-43’), dat is een absolute no-go. Lees verder →

Brandende vrouw op de weg

1 juli 20172 september 2017Een reactie plaatsen

Tristan moet uitwijken voor een vrouw die volledig gehuld in vlammen de straat opvalt. Ze schokt heen en weer en verschrompelt als een plastic fles in een kampvuur. ‘De overheid heeft jouw uitslagen om een reden voor je verborgen gehouden. Ik weet niet wat ze van plan waren, maar ik kan me niet voorstellen dat hun bedoelingen nobel waren.’ Lees verder →

Zomernacht: een introductie

20 januari 201723 augustus 2017Een reactie plaatsen

Zomernacht speelt zich af de 23ste eeuw. Noëlle Rodin is zeventien. Ze is een eigenzinnige en opstandige tiener die middenin haar pubertijd zit en tot haar kruin aan toe gevuld is met onbekende emoties en onzekerheden. Ze woont in het dorpje vlakbij Nova, helemaal bovenin Epica. Samen met haar tweelingbroer Thomas en haar vader slijten ze hun dagen in de, voor hen, eeuwigdurende winter. Haar buurmeisje Elvira is het beste vriendin, met wie ze alles deelt wat ze met Thomas niet kan delen. Lees verder →

Woorden van d’Olle Grieze

26 december 201626 april 2017Een reactie plaatsen

Hoog boven de hoofden van de mensen kijk ik uit over de stad Groningen. De stad die mij gemaakt heeft tot wat ik nu ben. Een symbool voor een stad die door vallen en opstaan zo sterk en indrukwekkend is geworden als hij nu is. Iedere dag weer sta ik er versteld van de levendigheid van deze stad en het doorzettingsvermogen dat keer op keer weer getoond wordt. Lees verder →

De slag om het lichaam

23 oktober 20162 september 2017Een reactie plaatsen

Er was eens, in een stad niet eens zo ver van de onze, een oorlogsstrijder. Een strijder die niet zou zwichten tot hij zijn doel had bereikt. Weer of geen weer, hij ging op jacht. Gewapend met zijn lichamelijke toebehoren wist hij wat hij wilde. Wraak op alles wat leefde. Liefde kende hij niet en zijn levenslijn was niet veelbelovend lang. Daarom leefde hij iedere dag, of het zijn laatste was. Lees verder →

Sprookje van 31c

2 oktober 201623 maart 2017Een reactie plaatsen

Achter ons huis is een hofje. Een schattig hofje, met van die koddige kleine huisjes, gedetailleerd versierde windveren en antieke lantaarntjes tegen de gevels. Het wordt allemaal ontzettend goed bijgehouden en intensief verzorgd. Wanneer de lente de winter aflost, verandert het hele hofje in een bloemenzee. Lees verder →

Ode aan het Noorderplantsoen

1 september 201623 maart 2017Een reactie plaatsen

Daar waar de grijze gebouwen opgaan in de grijze hemel. Daar waar grote bussen en onbeduidende fietsertjes ongegeneerd hun recht op het asfalt opeisen. Daar waar mensen ineengedoken in hun jassen, onder hun paraplu’s langs elkaar manoeuvreren, zonder elkaar te zien. Lees verder →

Logica is ‘a bitch’

23 mei 201523 mei 2015Een reactie plaatsen

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het schrijven van verhalen nogal een hele uitdaging is! Een reis door je hoofd die in strakke goede banen moet worden geleid, maar waar de welbekende hersenkronkels voor veel bochtige omwegen naar onbekende bestemmingen zorgen. Een beetje zoals de tolweg van Frankrijk. Je weet nooit of je in de goede rij staat, maar je zult er toch echt doorheen moeten. Want aan de andere kant wacht weer een hele mooie nieuwe wereld, met nieuwe ontwikkelingen en onbekende landweggetjes die de moeite van het verkennen zeker waard zijn. En neem je onverhoopt toch een verkeerde afslag? Ook dan kun je weer een hele mooie nieuwe wereld tegenkomen. En is het niks? Ook geen man overboord: je reist gewoon weer terug op zoek naar de juiste afrit.

Lees verder →

Stilte in de Zaal – Hoofdstuk 3

19 mei 201519 mei 2015Een reactie plaatsen

Ik werk sinds een paar jaar in een restaurant in de haven van Rotterdam. Restaurant Vergezicht, heet het en het pretendeert op de website een idyllische belevenis voor de liefhebbers van geromantiseerde reisverhalen te zijn. ‘Je zou zo maar Alexandre Dumas of Daniël Dafoe tegen het lijf kunnen lopen,’ staat er letterlijk. Maar in werkelijkheid is het niet meer dan een donkere shabby kroeg waar alleen het uitschot van de haven nog naar binnen durft te stappen. Dumas en Dafoe zouden eerder al hun boeken verbranden, dan ooit een voet over de drempel zetten van dit restaurant.