Er was eens, in een stad niet eens zo ver van de onze, een oorlogsstrijder. Een strijder die niet zou zwichten tot hij zijn doel had bereikt. Weer of geen weer, hij ging op jacht. Gewapend met zijn lichamelijke toebehoren wist hij wat hij wilde. Wraak op alles wat leefde. Liefde kende hij niet en zijn levenslijn was niet veelbelovend lang. Daarom leefde hij iedere dag, of het zijn laatste was.

Hij had maar één doel: slachtoffers maken. Veel slachtoffers. In het geheim had hij dagelijks zijn eigen verborgen agenda. Niemand had er erg in, als hij langs de huizen dwaalde. Niemand merkte dat er een bloeddorstig gedaante de straten onveilig maakte. Nietsvermoedend lagen zijn slachtoffers in bed te slapen als hij door een raam of een kier het huis binnendrong. Hij genoot van die onwetendheid en naïviteit van de mensen, die dachten dat hij rond februari wel verdwenen zou zijn. Maar niets was minder waar. Hij bestond, hij leefde en zou zijn bestaan niet verloochenen. Het was zijn eigen, eenzame strijd.

Schone kans

Hij vond een open raam en zag zijn kans schoon. Niets vermoedend lag ze daar. Een blanke, sensueel zachte huid. Zonder te veel geluid te maken, zette hij zijn tocht naar haar lichaam voort. Haar naakte huid glimlachte hem bijna tegemoet. Hij snoof de zoete geur van haar lichaam op. Aanlokkelijk, maar hij wachtte toch. Hij wilde altijd even van dit moment genieten. De voorpret, het voorspel, het gevoel van de adrenaline welke steeds harder door zijn lichaam pompte. Het niets vermoedende meisje was zo heerlijk om naar te kijken en hij genoot er met volle teugen van. Maar zijn honger overmande hem en hij daalde neer op haar blote arm. Hij trok zijn wapen en zoog. Zoog naar het een lieve lust was, alsof hij al in geen weken meer vers bloed had gehad. Hij was misschien iets tè gulzig. Het meisje maakte ineens een onverwachte beweging en hij tuimelde naar beneden. Het meisje wreef geagiteerd over haar arm en ze keek boos om zich heen. Snel dook de strijder onder het bed. De spanning overmande hem bijna. Hij slaakte een zucht van verlichting toen ze zich uiteindelijk weer omdraaide en zich in haar dekens wikkelde.

De mooiste plekjes

Hij wachtte weer even en kroop naar boven. Haar hals lag bloot en hij jubelde het uit van geluk. Dat zijn de mooiste plekjes, wist hij uit ervaring. De huid was daar dun en zacht en hij kon moeiteloos opnieuw zijn attributen tevoorschijn toveren om zijn slag te maken. Hij zoog nog meer en zijn buikje was zo goed als gevuld. Zijn hebzucht groeide. Hij smachtte naar meer van dit heerlijke zoete bloed. Nog een paar slokjes maar.

Maar toen, als vanuit het niets, landde de zware hand van het meisje op zijn iele postuur. Hij voelde dat de adem uit zijn longen werd geperst en hij hoorde zijn breekbare rug vervaarlijk kraken. Bloedend dwarrelde de eenzame oorlogsstrijder naar de grond. Daar bleef hij liggen. Na nog een paar stuiptrekkingen van zijn dunnen beentjes, blies hij zijn laatste adem uit. Zijn hebberigheid had hem de kop gekost. De mug had de slag om het lichaam verloren.

Dit is een tekst die ik geschreven heb toen ik nog Communicatie studeerde in Groningen. In een vorig leven, toen ik die ene dvd Liever Verliefd al vijf keer gekeken had, geen aansluiting had op tv en ook nog ver voor de tijd van Netflix. Toen schrijven voor mij echt nog een vrijetijdsbesteding was. Met sigaretje rokend in de asbak naast mijn computer en een koud biertje dat condens ving uit de bedompte lucht van mijn studentenkamertje.