Zijn hand knijpt in mijn schouder, langzaam en behoedzaam. Alsof hij iets van plan is om te doen, maar nog twijfelt en zijn opties afweegt. Ineens dringt het tot me door hoe dichtbij hij eigenlijk staat. Ik wil een stap achteruit zetten, om wat meer zuurstof tussen ons in te krijgen, maar op de één of andere manier weigert mijn lichaam te bewegen. Hij kijkt me recht aan en tuurt zoekend in mijn ogen. Lees verder
Tag: verliefdheid
De dode moeder
Ik was negen toen mijn moeders capsule na de coma leeg was. De klep stond helemaal open, uitnodigend voor iedereen die er maar in wilde kruipen. De witte lakens waren netjes opgevouwen, het kussen lag er bovenop en het matras was kaal, vaal bruin. Alsof er nooit iemand in gelegen had. Ik was nog jong, maar ik weet het nog als de dag van gisteren. De leegte van haar afwezigheid was zo plotseling, dat ik even dacht dat ik haar bestaan volledig gedroomd had. Lees verder
Een zwoele zomeravond
Het is fantastisch om weer buiten te zijn. Al bij de eerste ademteug lijken al mijn neerslachtige gevoelens weg te vliegen uit het wespennest dat zich Noëlles Brein noemt. Geuren van bessen, nat gras en zoete bloesem nestelen zich in mijn neus, ik proef het gevlekte oranje zonlicht dat zich dapper een weg baant langs dikke boomstammen en struikgewas. Het gezang van vogels doet mijn hart dansen door mijn borstkas. Lees verder
Vijftig tinten dubieus
Ik val maar gelijk met de deur in huis, met schaamrood op mijn kaken en koud zweet in mijn handpalmen: ik ben ook voor de bijl gegaan. Ik ben schoorvoetend naar de boekhandel gelopen en heb de hele serie in één keer aangeschaft. Het was zo gedaan. Ze lagen voorin de winkel, uiteraard. Strak naar de vloer kijkend, – “Mijn God, wat zal die ouwe knakker van een boekverkoper wel niet denken!” – gaf ik de drie paperbacks aan de grijze gestalte achter de balie en trok zonder naar het bedrag te kijken mijn pinpas. 
Lees verder
Sprookje van 31c
Achter ons huis is een hofje. Een schattig hofje, met van die koddige kleine huisjes, gedetailleerd versierde windveren en antieke lantaarntjes tegen de gevels. Het wordt allemaal ontzettend goed bijgehouden en intensief verzorgd. Wanneer de lente de winter aflost, verandert het hele hofje in een bloemenzee. Lees verder
Het moment van de kus
Eindelijk. Ik heb weer de tijd om mijn inspiratie om te zetten in tekst. Iedere dag zit ik wel een paar minuten in de gedachten van mijn hoofdpersoon, om haar herinneringen, gevoelens en ervaringen te kneden tot een verhaal dat de moeite van het vertellen én lezen waard is. Wat zou ze kunnen zeggen? Wat wil ze bereiken? Hoe steekt hij karakter precies in elkaar? Dagelijks schiet mijn inspiratie als een mitrailleur woorden, gedachten, gebeurtenissen en dialogen door mijn hoofd. De meesten vinden heus wel een weg naar mijn digitale notitieblok, maar sommige verdwijnen in het luchtledige, als losse flodders.
Stilte in de Zaal – Hoofdstuk 2
Mijn zus Desi werd door een vrachtwagen doodgereden toen ik tien was. We waren onderweg naar het winkelcentrum en liepen innig gearmd door de wijk. Haar witte stok, die ze Oculus noemde, tikte in het vaste ritme van links naar rechts. Ik had mijn ogen gesloten en samen met haar vertrouwde ik op de waakzaamheid en oplettendheid van Oculus. We kletsten over de nieuwe buurjongen Hugo. Ik moest ieder gelaatskenmerk van de nieuwe jongen aan Desi vertellen, zodat zij kon beslissen of hij knap genoeg was om de moeite van het glimlachen waard te zijn.
Hilarisch, ontroerend en verfrissend
Verrassend, intrigerend, bevrijdend en verfrissend. Zomaar een paar termen waarmee je ‘Het Rosie Project’ kunt samenvatten. Ontzettend leuke humor en op sommige momenten hangt het tegen het ontroerende aan. Tegelijkertijd is het ook zo lekker nuchter en sober. Niks wat door Greame Simsion geschreven staat is overbodig of nutteloos. Elk woordje, elk zinnetje, elk gevoel en elke beschrijving is essentieel om het hele boek bijzonder en indrukwekkend te maken.
Diede de Haas 