De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het schrijven van verhalen nogal een hele uitdaging is! Een reis door je hoofd die in strakke goede banen moet worden geleid, maar waar de welbekende hersenkronkels voor veel bochtige omwegen naar onbekende bestemmingen zorgen. Een beetje zoals de tolweg van Frankrijk. Je weet nooit of je in de goede rij staat, maar je zult er toch echt doorheen moeten. Want aan de andere kant wacht weer een hele mooie nieuwe wereld, met nieuwe ontwikkelingen en onbekende landweggetjes die de moeite van het verkennen zeker waard zijn. En neem je onverhoopt toch een verkeerde afslag? Ook dan kun je weer een hele mooie nieuwe wereld tegenkomen. En is het niks? Ook geen man overboord: je reist gewoon weer terug op zoek naar de juiste afrit.

Zo gaat het ook met het korte verhaal ‘Stilte in de Zaal’. Ik ben op reis gegaan, maar heb ergens halverwege een onverwachtse afslag genomen. Inmiddels zitten Mari en ik wel weer op het goede spoor en het einde is in zicht, maar er loopt een weg parallel aan het verhaal waardoor er ineens twee verhalen zijn ontstaan!

Ja, daar had ik ook even het heldere inzicht van mijn schrijfdocente Scenario voor nodig, want zelf was ik hoogstwaarschijnlijk op eenzelfde voet verdergegaan wanneer zij me niet gewezen had op de grote discrepantie die was ontstaan doordat mijn hoofdpersonage Mari vanuit een andere achtergrond in dit leven gerold was, dan in eerste instantie de bedoeling was. Ze kon het niet rijmen, het karakter van Mari en haar drang om te doden en de omgeving waar Mari in opereerde. ‘Je hebt een andere arena nodig,’ aldus mijn docente.

Daarom moet ik grote delen van het korte verhaal gaan herschrijven. Te beginnen bij om en nabij het derde hoofdstuk. Mari gaat weg uit de naargeestige Rotterdamse haven en komt terecht in een jonge studentenstad ergens in Nederland. Waar volle kroegen worden gevuld met naïeve jongeren, waar plantsoenen en parken geuren naar pas gemaaid gras en waar op pleinen het jolige geroep klinkt van marktkooplui. Groningen, Leiden of misschien wel Utrecht?

Mijn advies van vandaag: laat alles in je verhaal kloppen. Tot in het detail moet er nagedacht zijn over alle elementen die je verhaal compleet maken. Het karakter van het hoofdpersonage moet naadloos aansluiten op zijn dialogen, zijn handelingen en zijn manier van denken. Het motief van zijn daden moet logisch en begrijpelijk zijn, zodat de lezer zich met deze hoofdpersoon kan identificeren. De omgeving moet dit alles omsluiten als een deken. Denk hieraan wanneer je de hoofdpersoon in een stad laat opgroeien, of wanneer je ervoor kiest om de jeugd op het platteland te beleven. Denk hier ook aan wanneer je het huis inricht, welke kleuren er gebruikt worden en waar de hoofdpersoon werkt en leeft. Alles moet kloppen.

Dat doet het bij Stilte in de Zaal dus niet. Daarom post ik het vierde hoofdstuk nog niet online. Ik moet er eerst weer even heel goed mee aan de slag. Ik heb logica nodig: een gesmeerd verhaal dat klopt tot in de uiteindjes. Nu is het nog een soort Ikeakast. Hij staat, maar ik heb wat schroefjes over. Logica is ‘a bitch’!

---

 

Foto komt vanaf Wallpaper.com