Volwassen zijn. Na je achttiende is het onherroepelijk: je bent volwassen. En je zult het daar dan ook maar mee moeten doen, tot je kwijlend je kunstgebitje in de Ultradent bruistabletten onderdompelt. Van baby en dreumes, ben je langs station peuter en kleuter, doorgestroomd naar tiener en puber. Bij volwassen zijn, houdt die reis wel zo’n beetje op. Je kunt hoogstens nog jezelf de sticker twintiger, dertiger en vijftiger geven, maar de volgende keer dat je weer uit mag stappen, ben je pensionado of bejaard.

Volwassen worden

Op je zeventiende kun je jezelf nog van alles permitteren, maar na je achttiende is dat wel zo’n beetje voorbij. Je strafblad wordt iets dat je de rest van je leven met je meedraagt, de overheid vindt jou oud genoeg om een auto te besturen en je hoeft je oudere buurjongen niet meer op stap te sturen om een treetje bier voor je te halen. Je bent achttien. Je mag van alles en moet misschien een klein beetje meer.

Volwassenheid betekent vrijheid

Maar al die vrijheid gaat gepaard met een heleboel verantwoordelijkheden. Er is, zogezegd, niemand meer die de shit achter je kont opruimt. Ik spreek uit ervaring wanneer ik zeg dat je in de loop der jaren hier steeds beter mee om leert te gaan, maar meer dan eens heb je geen idee wat volwassenheid nou eigenlijk betekent. Ik ben, zeventien jaar na mijn achttiende verjaardag, nog steeds bezig met die ontdekkingstocht. Autorijden met rijbewijs: check. Eigen auto gekocht en verkocht: yes. Biertjes, wijntjes en cocktails drinken: lekker. Studie afgerond: done. Vaste baan: in the pocket. Koopcontract voor een huis getekend: wederom een vinkje. Kind gebaard: ook gelukt. Maar is dat dan ook echt volwassenheid? Dat je braaf elke maand je rekeningen betaalt?

Volwassen zijn was altijd een droom

Toen ik jong was, wilde ik niets liever dan volwassen zijn. Mijn ouders waren volwassen en ik keek tegen hen op. Dat wilde ik ook. Zij hadden alle kennis, wisten een antwoord op al mijn vragen, zorgden ervoor dat er elke dag een verse maaltijd op tafel stond, hadden hun emoties op orde en kenden volgens mij geen enkele onzekerheid. Nu ben ik zelf moeder – en ik word, gezien mijn leeftijd, geacht volwassen te zijn – en ik weet één ding: volwassenheid betekent helemaal niet dat er geen onzekerheden meer bestaan. Onzekerheid houdt mijn hart elke dag wel een keer in zijn greep, er zijn duizend vragen waar ik geen antwoord op weet, mijn ogen vullen zich regelmatig met tranen en er komt ook vaak genoeg een woede-uitbarsting voorbij.

Volwassenheid is ontastbaar

Misschien zelfs wel een utopie. Laatst had ik het met een vriendin over het schemerige en multi-interpretabele begrip volwassenheid. We wisten geen van beide wat het betekende. Wel wisten we dat er tussen onze achttiende verjaardag en nu, gevoelsmatig niet zo gek veel veranderd was. We hadden hoogstens meer levenservaring op zak. Zij opperde dat we de leeftijd in relatie tot volwassenheid moeten zien als een percentage. De wolken verdwenen en de hemel klaarde open: een openbaring! Op je achttiende ben je slechts op 18% van je volwassenheid en zeven jaar later heb zit je pas op een kwart. Ik zit op de volwassenheidsschaal nu op 35% en heb dus ook nog een lange weg te gaan. Ik mag blij zijn wanneer ik de 100% volwassenheid haal. En misschien is het ook oké om die volledige volwassenheid nooit te halen. Misschien is het moment dat ik mijn kunstgebitje uit de bruis haal, wel het moment dat ik het voor gezien houd. Dat die 100% volwassen zijn me gestolen kan worden, dat ik 90% ook prima vind.