De zomer is voorbij en de herfst staat voor de deur. Het seizoen van honderden kleuren geel, duizenden kleuren rood en ontelbare kleuren bruin. Het seizoen van gure windvlagen, zware rukwinden en onverwachts zonnige dagen. Het seizoen van de bittere geur van suikerbieten, de geur van met modder doorweekte graspollen en de geur van rottende bladeren die sompig de grijze grond bedekken. Het seizoen van het volgen van regendruppels met je vingertoppen terwijl ze in een grillig patroon hun weg naar het raamkozijn zoeken, van opgekruld op de bank zitten en de warmte van een dekentje zoeken en uiteraard het seizoen van de frustratie om alweer met een doorregende spijkerbroek op de plaats van bestemming aan te komen.

Dankzij mijn verhaal dat ik aan het schrijven ben, denk ik veel dieper na over de waarde en schoonheid van elk seizoen dat ons jaar kent. Ik voel de warmte van de ochtendzon in de zomer niet alleen, ik kan de fluweelzachte stralen ook aanraken terwijl ze in strakke stroken door het dichte bladerdek de aarde weten te verwarmen. Duizend kleuren groen die iedere dag weer anders zijn. Roze wolken, oranje luchten en een paarse horizon. Geen kleur in de zomer is hetzelfde, elke dag is anders. De zomerse geuren zijn zoet als zachte snoepjes om op te zuigen, de regenbuien zijn welkom als een verkoelende douche na een nacht lang verstrengeld liggen in vochtige lakens. Ik dans met de muggen die boven het water zwermen in een lange zomeravond en neurie mee met het orkest van de scheppers van de nacht, terwijl ik net als zij de noten van de symfonie vergeten ben. En ik realiseer me dat juist daarom de klanken van het maanlicht zo uniek en betoverend zijn.

En dan zijn er ook nog de duizend kleuren zwart en de ontelbare kleuren grijs van de winter. Geen seizoen is zo doeltreffend en meedogenloos als de winter. De kou die me opsluit in een doorzichtige cocon, terwijl de hele wereld bedolven is onder een beschermlaag van sneeuw en ijs. Mijn krakende stappen als enige bewijs dat er leven op aarde is, terwijl ik nog voor de ochtendschemering de eenzaamheid van de winter omarm. De winter is altijd en overal, zoals het maanlicht de sneeuw laat glinsteren en de hele wereld bedekt lijkt te zijn met miljoenen diamantjes. De snerpende en weinig toegeeflijke kras van mijn schaatsen over het zwarte ijs. De ijzige wind die met priemende vingers door mijn jas probeert te dringen, me beschuldigt van alle zonden die de wereld kent, zonder genade of medeleven. Ik draag zijn haat, ik heb respect voor zijn genadeloze woede. Want de winter is tenminste eerlijk, liegt nooit en verzwijgt niets. Hij houdt ons geen roze, witte, lichtblauwe bloesembril voor, zoals de lente doet. De winter toont ons alleen de schoonheid van de natuur wanneer hij wil dat wij dit zien.

Alle kleuren die er bestaan vinden hun climax in de lente. Het seizoen dat alleen maar hoogtepunten kent van fenomenale geuren, die van zoet naar zout naar bitter naar zuur gaan. De lente is het seizoen van de prachtige smaaksensaties, zinderende zintuiglijke verrassingen en fantastische kleurexplosies. Alle grijze winterwroeging wordt overboord gegooid bij het ruiken van de lichtroze appelbloesem, bij het ontdekken van margrieten die als zonnige beloftes door het groene gras door steken en bij het horen van piepende vogelbekjes die gevuld worden door hun gevleugelde moeders en vaders. Dit is het seizoen van de mogelijkheden, van de nieuwe liefdes, de ontlading van warme zonnestralen, lachende gezichten en bokkige koeiensprongen die eindelijk de groene wei weer onder hun hoeven horen breken.

En juist daarom is de Jaargetijden-trilogie nu al de moeite van het schrijven waard. De natuur als inspiratie, de seizoenen als fundering, de verwondering als materiaal. Mijn wereld wordt iedere dag een stukje mooier tijdens het schrijven.

Het eerste boek, Zomernacht, is nog in de maak, maar nu al een genot voor alle zintuigen. Ook voor de zintuigen waarvan ik het bestaan niet eens afwist. Ik hou jullie op de hoogte. Want de wereld is mooi, ook wanneer deze wereld verdeeld is.