Op de gekste momenten krijg ik inspiratie. Op het toilet, onder de douche, als ik op de fiets zit of in de auto rijd. Inspiratie zit in schutkleuren verscholen in de verhalen van mensen, ligt ondergedoken bij een boom die ruisend danst met de wind, loopt undercover mee met een man die zijn hond uitlaat, sluipt als een professioneel inbreker door mijn dromen en komt onverwachts bovendrijven in boeken, foto’s, films en op internet. Het is er gewoon ineens. Voor al deze unieke momenten van openbaringen over mogelijke anekdotes, dialogen, scènes en andere verhaallijnen heb ik in mijn telefoon (heel modern) een notitieblokje aangemaakt. Hierin komen alle ingevingen te staan die zich zonder toestemming, maar daarom niet minder welkom, in mijn hoofd vestigen. Je weet nooit wat je er later aan hebt. Een aantal mooie verwonderingsmomenten wil ik hier wel met jullie delen. Voor mij een mooie back-up van mijn kronkels, voor jullie een kijkje in de kronkels van mijn hoofd.

• De dikke billen van de stier staan mijn kant op. Er is wat modder en troep achtergebleven op zijn massieve vacht nadat hij moeizaam is opgestaan uit het sompige weiland. De dikke gebeeldhouwde billen stralen macht en arrogantie uit. Ik word er door overrompeld.
• Snelheid is relatief. Wanneer je over de snelweg rijdt met 160 op de teller, lijkt het niet meer dan een slakkengangetje te zijn wanneer een glanzende Audi aan de linkerkant voorbij zoeft. Maar wanneer je met 30 km per uur door een drukke winkelstraat rijdt, lijk je ineens niet onder te doen voor de gemiddelde Formule 1 coureur. Met moordneigingen. Die het verdient om opgepakt te worden.
• Ondenkbaar voor de een, onmisbaar voor de ander. Persoonlijk ervaren, maar gezamenlijk beleefd, verbindt het gemeenschappen en verdeelt ze. Er worden leugens en waarheden verteld, er wordt gevochten en vertrouwd. Maar wat is waar? De wereld van de religie heeft zo haar eigen waarheid.
• ‘Weet je waarom de lucht blauw is?’ ‘Omdat als hij rood zou zijn, hij ons aan bloed en oorlog zou doen denken.’ ‘Of aan liefde en hartstocht.’ ‘Dat lijkt me ongeveer net zo erg.’
• En we wachten. En wachten. Tot het wachten een gewoonte wordt, de mahonie houten boekenkast lichtgekleurde nerven krijgt, de koude zon donkere schaduwen laat dansen en de stilte oorverdovend in onze oren begint te krijsen.
• Schelden doet geen pijn. Maar zijn woorden martelen me. Met zijn waarheid draait hij de duimschroeven aan. Zijn stem slaat de zweepslagen met een dodelijke kracht striemend op mijn rug. En de blik in zijn ogen is als een guillotine. Ik wil dood. Als hij doorpraat, ga ik misschien ook wel dood.
• Het leven is een visvijver van keuzes. Je hengelt, hebt beet en wanneer het je niet bevalt, gooi je de vangst weer terug. Voor alles in het leven is een herkansing. Behalve voor de dood: die doe je in een keer goed.

Foto van Favim