Wanneer ik schrijf, staat er een hele rits aan websites open. Met in ieder geval het tabblad Synoniemen.net op één (kan ik echt niet zonder) en daarnaast wisselende tabbladen die zoekresultaten laten zien van Google. Over de zoete geur tijdens warme zomerdagen in naaldbossen, bijvoorbeeld. Wist je dat dit komt door etherische oliën die uitgewasemd worden door dennenbomen? Ik inmiddels wel. 

Ook staat er vaak een aantal Wikipediapagina’s open. Resultaten bijvoorbeeld, van zoekopdrachten naar staatsvormen, zoals dictaturen en communisme. Dankzij dit soort research kom je dan weer mooie en beroemde uitspraken tegen, zoals deze:

All animals are equal, but some animals are more equal than others (“Alle dieren zijn gelijk, maar sommige zijn meer gelijk dan andere”) – George Orwell in Animal Farm.

Maar soms zijn de openstaande tabbladen iets minder… onschuldig. Zo heb ik op dit moment tabbladen open staan met woorden als TEC-9, sniper rifle, Aramide en M107. Tabbladen over wapens en kogelwerende vesten, dus. Tussen ons gezegd: het is echt verbazingwekkend wat je allemaal op YouTube kunt vinden. Je hebt geen schietcursus meer nodig.

Huiveringwekkend fragment

Mijn kennis van wapens is summier. Alles wat ik weet, komt van Discovery, films en series en uit boeken van onder andere Lee Child. Ik heb vroeger wel eens met een luchtbuks geschoten op een houten plankje waar we lijntjes op getekend hadden. Ik geloof niet dat ik ooit het hout geraakt heb. En ik heb tijdens mijn avonturen in Zuid-Afrika geschoten met een shotgun (je zou toch denken dat je met hagel wel in de buurt van het doelwit zou moeten komen, maar mijn schiettalent bewijst het tegendeel). Om een kort verhaal nog korter te maken: mijn wapenkennis schittert door afwezigheid. Wat overigens vrij vervelend is, aangezien er nogal wat moordzuchtige types voorkomen in mijn boek en het een must is dat mijn hoofdpersonen weten hoe ze met wapens om moeten gaan. Wapens die al dan niet bestaan in onze huidige maatschappij. Dat verklaart dus ook gelijk mijn zoekopdrachten van vandaag. Want anders had ik onder geen beding dit huiveringwekkende fragment kunnen schrijven:

Wanneer ik vol zicht op de gang heb, knik ik naar Tristan. Hij sluipt met gebogen knieën naar voren. Spieren en pezen dansen over zijn blote rug. Mijn wang drukt in het metaal van het wapen en ik tuur langs de loop de gang in. Bij iedere beweging die ik zie bij de bocht in de gang, haal ik de trekker over. De terugslag van KG9 is nauwelijks voelbaar en het lijkt net of ik één ben geworden met het wapen. Het is alsof ik gedachteloos handjes schudt van mensen die ik voor het eerst ontmoet. De munitie verlaat het wapen even snel als dat ik de namen vergeet van vreemde mensen die zich aan me voorstellen. Wanneer Tristan vlak bij de bocht van de gang is, drukt hij zijn rug tegen de muur en knikt naar mij. Wanneer ik zijn kant op loop, heb ik het gevoel dat ik zweef. Mij blote voeten glijden over de cementen vloer en bewegen in perfecte harmonie mee met mijn benen. Ik laat me naast Tristan tegen de muur vallen en zonder dat we het afspreken, duiken we de hoek om. Non stop vuren onze wapens af, als een trein op een hobbelige treinrails. Ik kijk alleen naar knoopsgaten, ritssluitingen en embleempjes om op te schieten, niet naar de mensen die achter mijn kleine doelwitten schuil gaan. Wanneer we klaar zijn, liggen vijf Inspirators levenloos op de grond, hun ledematen in onnatuurlijke hoeken uitgewaaierd om hun doorzeefde lichamen. Hun ogen staren nietsziend de leegte in.

Poeh.

 

 

Foto: bron