Sporten doe ik ontzettend graag. Met ouderwetse rampestamp-muziek op mijn koptelefoon die me opzweept, daar kan ik echt intens van genieten. Lekker in mijn eentje kijken hoe mijn spieren bewegen terwijl ik met gewichten aan de slag ga Fantastisch. Maar ook sporten in groepsverband kan best lekker zijn. Gezelliger ook, even kletsen tussendoor, samen oefeningen uitvoeren. En nadat ik al maandenlang minstens drie tot vier keer in de week intensief aan het sporten ben, vond ik het wel tijd voor een bekentenis.

Ik heb een tweetal vreselijke karaktereigenschappen die zich op elk willekeurig moment manifesteren.

1. Ik vergelijk mijzelf constant met anderen en wil altijd beter zijn. Ik wil mooiere billen dan dat meisje, zij heeft mooie rugspieren, maar ik denk toch dat die van mij mooier zijn, zo knap dat zij wel gewoon haar hele schema in één keer afwerkt, dat moet ik ook kunnen. En dan kijk ik, taxeer ik, beoordeel ik en ja, dan veroordeel ik ook. Vreselijk!
2. Ik verzin te pas en te onpas excuses. En dan meestal ten koste van anderen. Ja, dat zij nu sneller is dan ik, komt vast omdat ik gisteren ook al een zware benentraining gedaan heb. Dat zij er meer gewichten gebruikt, kan alleen omdat ze niet zoveel herhalingen doet als ik, wedden? Maar Excuustruus laat ook ten koste van mezelf regelmatig van zich horen. Ja, ik weet dat ik vandaag drie keer vijftien herhalingen zou doen, maar ik doe er lekker twaalf, niemand die het merkt. Nee, domme troela, niemand die het merkt, maar ook niemand dat het een reet kan schelen!

Dus dat. Welkom in mijn hoofd.

Waarom ik dit vertel? Omdat ik zojuist eindelijk weer begon aan dit blog en met een excuses wilde beginnen voor de onmetelijk lange radiostilte. En toen herkende ik één van die waardeloze karaktertrekjes en bedacht ik me: alsof het iemand ook maar een reet kan schelen dat het hier zo lang stil is geweest!

Precies.

Dus ik zeg geen sorry. Het is gewoon zo en we gaan proberen om in 2018 het blog nieuw leven in te blazen. En het na de reanimatie ook een beetje lekker draaiende te houden.

Dat wil trouwens niet zeggen dat de radiostilte op deze blog een algeheel schrijfsabbatical heeft betekend. Sterker nog: we gaan als een tierelier met mijn boek! Zit middenin de herschrijfronde van het middenstuk, waar heel veel verhaallijnen waren beschreven die mijn goedkeuring niet weg konden dragen (zei zij met gevoel voor understatement).

Dus dat gaat goed. Nu het blog nog.