Eindelijk. Ik heb weer de tijd om mijn inspiratie om te zetten in tekst. Iedere dag zit ik wel een paar minuten in de gedachten van mijn hoofdpersoon, om haar herinneringen, gevoelens en ervaringen te kneden tot een verhaal dat de moeite van het vertellen én lezen waard is. Wat zou ze kunnen zeggen? Wat wil ze bereiken? Hoe steekt hij karakter precies in elkaar? Dagelijks schiet mijn inspiratie als een mitrailleur woorden, gedachten, gebeurtenissen en dialogen door mijn hoofd. De meesten vinden heus wel een weg naar mijn digitale notitieblok, maar sommige verdwijnen in het luchtledige, als losse flodders.
Tag: schrijven
Zomerochtend – een fragment
Sinds de Overschotoorlog, een paar generaties geleden, is er door de overheid besloten om alle inwoners van de staat Unde in te delen in twee verschillende jaargetijden. De Zomerlingen leven tijdens de zomer en wij, de Winterlingen, tijdens de winter. De overige zes maanden brengen we in coma door in de Dorm. Op deze manier kan de overheid ons garanderen dat we een rustig en zorgeloos leven kunnen leiden in een veilige en geordende maatschappij.De zomer is voor mij altijd iets geweest als Venus. Ik wist dat het bestond, maar had er totaal geen beeld bij. Tot het moment dat ik te vroeg wakker werd en de gebeeldhouwde jongen met de pure chocoladeogen me hielp ontsnappen uit de Dorm.
Sneeuwbui van passende puzzelstukjes
‘Het is zo vreemd,’ zeg ik later tegen Day, als we ons samen opkrullen op de vloer. Buiten raast de orkaan verder. Over een paar uur moeten we vertrekken. ‘Het is zo vreemd om hier met jou te zijn. Ik ken je nauwelijks. Maar… soms voelt het alsof we dezelfde persoon zijn, geboren in twee verschillende werelden.’
De Legend-trilogie gaat over macht, toekomstperspectieven, toewijding en keuzes maken, ook wanneer je moet kiezen tussen twee kwaden. Een trilogie die hoe dan ook in jouw boekenkast thuishoort, zeker als je een liefhebber bent van dystopische romans waarin opbloeiende liefde en het boven jezelf uit stijgen een grote rol speelt.
[spoiler alert]
Inspiratie en andere verwonderingsmomenten
Op de gekste momenten krijg ik inspiratie. Op het toilet, onder de douche, als ik op de fiets zit of in de auto rijd. Inspiratie zit in schutkleuren verscholen in de verhalen van mensen, ligt ondergedoken bij een boom die ruisend danst met de wind, loopt undercover mee met een man die zijn hond uitlaat, sluipt als een professioneel inbreker door mijn dromen en komt onverwachts bovendrijven in boeken, foto’s, films en op internet. Het is er gewoon ineens. Lees verder
Logica is ‘a bitch’
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het schrijven van verhalen nogal een hele uitdaging is! Een reis door je hoofd die in strakke goede banen moet worden geleid, maar waar de welbekende hersenkronkels voor veel bochtige omwegen naar onbekende bestemmingen zorgen. Een beetje zoals de tolweg van Frankrijk. Je weet nooit of je in de goede rij staat, maar je zult er toch echt doorheen moeten. Want aan de andere kant wacht weer een hele mooie nieuwe wereld, met nieuwe ontwikkelingen en onbekende landweggetjes die de moeite van het verkennen zeker waard zijn. En neem je onverhoopt toch een verkeerde afslag? Ook dan kun je weer een hele mooie nieuwe wereld tegenkomen. En is het niks? Ook geen man overboord: je reist gewoon weer terug op zoek naar de juiste afrit.
Je gaat een beetje van haar houden
Als door een onzichtbare hand gestuurd loopt Trudy langs het hek richting Olivia. Een gevoel van eenzaamheid kruipt omhoog, diep van binnenuit. Het schuurt langs haar gevoelscentrum, de plek ergens vlak onder haar middenrif. Waar groot verdriet kan ontstaan, of uitbundig geluk. De plek die tranen omhoog stuwt of een ingehouden lach kan bevrijden.
Stilte in de Zaal – Hoofdstuk 2
Mijn zus Desi werd door een vrachtwagen doodgereden toen ik tien was. We waren onderweg naar het winkelcentrum en liepen innig gearmd door de wijk. Haar witte stok, die ze Oculus noemde, tikte in het vaste ritme van links naar rechts. Ik had mijn ogen gesloten en samen met haar vertrouwde ik op de waakzaamheid en oplettendheid van Oculus. We kletsten over de nieuwe buurjongen Hugo. Ik moest ieder gelaatskenmerk van de nieuwe jongen aan Desi vertellen, zodat zij kon beslissen of hij knap genoeg was om de moeite van het glimlachen waard te zijn.
Een teveel aan alles
Voor alle creatievelingen onder ons is de term ‘kill your darlings’ een veel gehoorde uitspraak. Vooral voor schrijvers is dit eerder een mantra, dan zomaar een benadering. Afstand doen van je favoriete zinnen, personages of zelfs complete verhaallijnen, kan behoorlijk pijn doen. Maar het is nodig. Je vertelt als schrijver al snel te veel en dat kan voor de lezer behoorlijk storend en zelfs verwarrend werken.
Goed gesprek op papier
De dialoog kan een behoorlijk lastig element zijn in het schrijven van je verhaal. Het moet overkomen als een natuurlijk gesprek, zonder dat het een onsamenhangend straattaaltje wordt. Door wat er gezegd wordt, moet de persoonlijkheid van de personages naar voren komen, maar menselijke tekortkomingen in het taalgebruik of onbegrijpelijke dialecten, zijn meestal (lees: vaak) uit den boze. Het moet een weerspiegeling zijn van de werkelijkheid. En de dialoog moet zeker wel wat toevoegen aan het verhaal.
Gevoelige Snaar
Ik sta met één been losjes op de stang voor de bar tegen het donkerbruine hout aangeleund. Tussen mijn wijsvinger en duim heb ik een briefje van tien geklemd waarmee ik heen en weer zwaai, mijn ogen borend in de rug van de barman die mij vakkundig lijkt te negeren. Ik heb er een hekel aan om op deze manier aan een biertje te komen, alsof ik in een omgekeerde wereld beland ben waarbij de barman de koning is en ik de dienstverlener.